สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

ขอบคุณทุกท่านครับสำหรับกำลังใจ....บทความดีไม่ดี..ความหมายดีไม่ดี..คำแปลต่างๆดีไม่ดี...อยู่ที่ตัวท่านเอง..อัตเตหิ..อัตตาโนนาโถ...แร๋ว..กุสะลา  ธัมมา....ธรรมที่เป็นกุศล...ให้ผลเป็นสุข...อะกุสะลา   ธัมมา...ธรรมที่เป็นอกุศล...ให้ผลเป็นทุกข์...อัพพะยากะตา  ธัมมา...ธรรมที่ไม่ตายวายทุกข์...ให้ผลเป็นอุเบกขาธรรม....นิ่งได้ทั้งกายวาจาใจ...ไร้ทุกข์ ไร้โศก ไร้โรค ไร้ภัย...มีใจเหมือนตายด้าน..มีตาเป็นเพียงแว่น...มีหูเป็นเครื่องรับ...มีตับเป็นเครื่่องรู้...มีกู ก็เหมือนไม่มี...ดีแท้หนอถ้าพอใจคิด...5555...ก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆท่านที่เป็นเพื่อนร่วมทางๆนี้ด้วยครับ..อันที่จริงม้นก็ไม่มีอะไรมากหรอกที่ต้องพูดต้องเขียน...แต่มันก็เป็นสื่อความหมายที่ดีต่อเพื่อนร่วมทาง...พูดเท่าไหร่ก็ผิดเท่านั้น...เขียนเท่าไหร่ก็ผิดมากเหมือนกัน...แต่หากไม่ทำไม่พูดมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรดอกครับท่านผู้อ่านทั้งหลาย.......แต่หากพูดแล้วทำแล้ว...มันมากด้วยสัพยอกทั้งหลาย  ก็ควรสำรวมสักกะหน่อยเหน๋าะ  พีน้อง.....สัมมาทิฎฐิ....

บ่เป็ยหยั๋งดอกพ่อหนุ่ม...ทางนั้นมีไว้ให้เราเดินเราก็เดินไป เหนื่อยเราก็พัก หายเหนื่อยเราก็ไปต่อ บ่เป็นหยั๋งเน๊าะ....โลกนั้นมันปรกติอยู่แล้วละ...แม้แต่มนุษย์ทุกคนก็เป็นปรกติอยู่...แต่สิ่งที่มันผิดปรกตินั้น...มันคืออวิชา...ซึ่งแปลว่าความไม่รู้แจ้งแทงตลอด....มันจึงนำพาให้เกิดเรื่องตั้ง 24 ชั้นฟ้า 25 ชั้นดิน...เดือดร้อนผู้มีความรู้..และมีความเมตตา...ต้องบำเพ็ญตะบะเพื่อหาทางช่วยเหลือ...และช่วยแก้ขัยหาทางออกให้กับชีวิตเราท่านทั้งหลาย...ให้เป็นไปด้วยดี...บ่เป็นหยั๋งดอกพ่อหนุ่ม....หน้าตาดีนะเรา สมแล้วที่เป็นผู้รักษาศีล  ขอนุโมทนาด้วยครับ.....สัมมาทิฎฐิ....

ความรู้ที่ถูกต้องเป็นเพียงมุมมองที่เปลี่ยนไป....(เข้าใจในความมีอยู่ว่าไมมีอยู่จริง..เข้าใจในความรู้สึกที่สำคัญมั่นหมายว่าความเป็นจริงว่าไม่เป็นจริง..เข้าใจตามธรรมชาติเดิมแท้ของชีวิตมันจริง...ว่ามันไม่ได้มีอะไรจริงๆ...ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ...มันไม่ใช่อนิจัง..ทุกข์ขัง..อนัตตา...มันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น...ไม่ใช่จริงๆ...ไม่มีอะไรจริงๆ...สิ่งที่มีอยู่และเป็นอยู่นั้นเป็นธรรมชาติล้วนๆ..อย่าสำคัญมันผิดไป...ใส่ใจได้มันก็เป็นเพียงแค่เช่นนั้นเอง..อะไรๆก็เช่นนั้นเอง )....วิถีการเข้าถึงเหตุผลก็มีหลายวิธี...วิธีปฎิบัติก็มีหลายวิธีที่จะเดินตามทางๆนี้...แต่แล้วผู้คนส่วนใหญ่ที่เป็นบุคลที่มีปัญญาอันแหลมคม...ก็มักทำงานในตำแหน่งแถวหน้า...ส่วนผู้มีปัญญาน้อย...ก็มักจะเดินตามหลัง...เมื่เดินแถวหน้าก็มักไม่เคยคิดย้อนหลัง...เลยเตลิดเปิดเปิงถึงบางยี่ขัน...ส่วนคนเดินตามหลังที่มีปัญญาน้อยอยู่แล้วก็ยิ่งเชื่องช้าไปใหญ่..แถมยังคิดเพ้อเจ้อเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่....กรรมเวรจริงๆชาวพุทธในปัจจุบัน....แต่ก็ช่างมันเถอะในเมื่อมันไม่มีอะไรจริงแล้ว แล้วเราจะไปคิดทำไม...สงสารแต่ท่านที่มีเมตา  มีความการุณาอุตส่าพากเพียรบอกเล่าชี่บอกนั้นแหละ  ทำไมมันจึงปึกแท้เหน๊าะ...ให้แปลก็แปลมั่ว..โถ้ๆๆๆๆ....สัมมาทิฎฐิ.....

อยากเขียนและอยากบอก(อยาก)  อย่าส่งจิตออกนอก  มันสั้นเกินไป  อย่าคิดปรุงแต่ง  ยิ่งสั้นไปใหญ่  กลัวเป็นกัลญาธรรมที่ไม่ดี  และกลัวไม่มีคนสนใจมัน  ก็จำเป็นต่องร่ายยาวไปหน่อย  กราบขออภัยที่ทำให้ท่านทั้งหลายเป็นกังวล.....สัมมาทิฎฐิ.....

ขออนุญาติสนทนาในกระทู้ด้วยนะครับ หากไม่ตรงประเด็น ไม่เกิดประโยชน์ หรือบิดเบือนใดๆ ก็ขออโหสิกรรมด้วยนะครับ
1. สัมมาทิฐิ ความเห็นชอบใช่ไหมครับ อย่างไรเรียกว่าเห็นเห็นชอบครับ เห็นสาวๆสวยๆอย่างนี้เรียกว่าเห็นชอบไหมครับ ก็เพราะว่าผมชอบสวยๆนี่นา พูดว่าเห็นชอบคงไม่ผิดใช่ไหมครับ แต่ในนัยยะของพระธรรมนั้น ความเห็นชอบก็คือ ความเห็นและเข้าใจจริงในสภาวะธรรมใดๆ เช่น
- ความปารถนา ความพรัดพราก ความประสบสิ่งไม่เป้นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์ ความไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน เป็นทุกข์ นี่ก็จัดอยู่ในความเห็นชอบเห็นจริงในสัจธรรมนั่น
- ความเห็นจริงในสภาพปรมัตถธรรม คือ สภาพจริงๆที่ใครก็รับรู้ รู้สึกได้ แม้จะเรียกในชื่อบัญญัติที่ต่างกันแต่ก็รับรู้ได้เหมือนกัน เช่น ความร้อน เย็น เคลื่อนตัว ตรึงไหว แข็งอ่อน เสียง กลิ่น สี รส ความคับแค้นใจ ความละเหี่ยไม่สบายกายใจ ความกรีดใจ หวีดใจ อัดอั้น ผ่องใส ปิติ อบอุ่น เฉย อย่างนี้เป็นต้น ทุกคนทุกชนชาติย่อมรู้สึกกับสิ่งนี้ๆได้ แต่เรียกชื่อต่างกันตามแต่ละพื้นที่ที่บัญญัติเรียกขึ้นมาเพื่อให้เข้าใจตรงกัน หากเห็นสภาพจริงที่ตัดขาดจากสมมติบัญญัตินี้ขึ้น ไม่เหกิดความหมายใดๆที่เป็นบัญญัติ เรียกว่าเห็นจริงในสภาพปรมัตถธรรมเป็นเบื้องต้นใน รูป-นาม
- ความเห็นจริงใน อริยะสัจ ๔ รู้ทุกข์ เห็นทุกข์ รูสภาพทุกข์ เห็นเหตุปัจจัยแห่งทุกข์ ละที่เหตุปัจจัยแห่งทุกข์ ปฏิบัติตามทางพ้นทุกข์ ถึงสภาพแห่งการพ้นทุกข์ เห็นความจริงและเข้าใจจริงตามอริยะสัจ ๔ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค การเหตุ เห็นปัจจัย เห็นผลในสภาพธรรมที่เป็นจริง
2. นิพพาน เป็นสภาพที่ดับจากกิเลสทั้งปวง หมดซึ่งทุกข์ ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์ เป็นต้น ซึ่งไม่ได้หมายความว่าตาย
3. เรื่องการปฏิบัตินั้น ผมไม่รู้ว่าทุกๆท่านปฏิบัติเพื่อสิ่งใด ผมรู้แค่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าศากยมุนีที่เป็นพระศาสดาของผมนั้น พระองค์สอนให้ผมรู้ทุกข์ รู้เหตุของทุกข์ รู้ทางดับทุกข์ ถึงความพ้นทุกข์ ถึงแก่กุศลจิต อุเบกขาจิต เห็นสภาพจริงอันไม่น่าหลงไหลยึดติดเป็น ตัณหา อุปาทาน จนถึงแก่ อัพกตธรรม ไม่ได้สอนให้ปฏิบัติเพื่อเป็นความรู้พูดคุย ให้คนสรรเสริญ ไม่ได้เป็นไปเพื่อฤทธิ์เดช ส่วนใครจะกระทำเพื่อสิ่งใดปฏิบัติยังไงก็ตามแต่ความพอใจยินดีของแต่ละคน
- อนึ่งเมื่อกาลก่อนผมพยายามที่จะพูดบอกกล่าวทั้งไพเราะทั้งหยาบคายน่าเกลียด แต่เมื่อพูดไม่ถูกกาล ไม่เข้าถึงประเด็นแก่จิตผู้ฟัง ไม่เข้าถึงประโยชน์แก่ผู้ฟัง สิ่งใดๆแม้ไพเราะ หรือ หยาบกระด้างก็ดี ย่อมไม่เป็นผล แต่คำพูดใด วาจาใด ที่ก่อเกิดประโยชน์แก่คนอื่น แล้วเรารู้กาลที่จะกล่าวคำนั้น สิ่งนั้นย่อมมีค่ามากแก่ผู้รับ

ิยินดีต้อนรับและเป็นเกียรติตามโอกาศอันสมควร   แด่เพื่อนร่วมทางในทางๆนี้ทุกๆท่าน  รวมถึงท่านเกียรติคุณด้วย  การสนธนาในธรรมทั้งปวง  รวมทั้งการแสดงความคิดเห็นที่เป็นมุมมองแห่งปัญญา  (สำหรับชาวพุทธ ) แปลว่าผูที่ตื่นขึ้นด้วยปัญญาอันแท้จริง ...จะไม่มองและสนทนาแค่เพียงอาการแสดง  แห่งความเห็นที่มองว่าถูกและผิด  และสำคัญว่าความเห็นของๆเรานั้นถูกแล้วควรแล้ว  หรือความเห็นของใครๆที่เป็นความเห็นต่างกรรมต่างวาระ  ว่าที่เห็นนั้นหรือความเห็นนั้นถูกหรือผิด  หรืออะไรๆที่ถูกต้องเสมอไป  หรือไม่ว่าเพื่อเป็นการที่จะแสดงออกในที่ๆต้องการเอาชนะ  หรือแสดงว่าความคิดเห็นของเรานั้นถูกเสมอไป  หรือแนวทางที่เรากระทำนั้นต้องถูกต้องเสมอไป  หรือว่าเหมาะสมกว่าที่คนอื่นๆเขาปฎิบัติอยู่  สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นตามกาลแห่งการเสวนาของชาวพุทธ  เราจะเปิดกว้างเสมอในมุมมอง เพื่อเป็นประโยนช์ต่อตัวเราเองและคนรอบข้าง  และเพื่อเป้าหมายของศาสนานี้จะได้เป็นไปตามความรู้ถูกต้องอันสูงสุด  แห่งหัวใจแห่งพระศาสนา   เช่นเดียวกันครับสัมมาทิฎฐินั้นก็มีหลายระดับชน  เช่นเห็นสาวสวยก็ต้องรู้สึกชอบ  อันนี้ก็เเป็นสัมมาทิฎฐิเหมือนกัน  แต่เป็นของชาวโลก  ที่ชอบแล้วนำพาความวุ่นวายหรือความเร่าร้อนใจมาสู่เราไม่มีที่สิ้นสุด  หีโนคัมโม  ปุถุโช  ....แต่สัมมาทิฎฐิในศาสนานั้นมี  3 ระดับ  ที่1 นั้นเห็นว่าความละอายต่อบาปทั้งปวงที่ไร้ศีลธรรม  กระทำผิดต่อศีล 5 ก็ดี  ละโมบโลภมากที่ไม่รู้จักพอ จนทำให้ต้องเบียดเบียนตนเองและคนอื่นๆเพื่อที่จะได้มาในของในสิ่งที่ตนชอบ  ไม่ว่าเรื่องรูปหรือนาม  หาความละอายใดๆไม่  แม่ในขณะที่กำลังสำคัญผิดว่าถูก  แต่ถ้ามีความละอายแม้อยู่ในที่ลับและอยู่ในที่แจ้ง  ถึงจะมีใครรู้หรือไม่มีใครรู้ใครเห็นกับเราก็ตาม  เราสามารถดำรงค์ใจในความละอายนั้นได้  และคอยบอกคอยสอนตนอยู่เสมอให้รู้จักละอาย  และพอ   นี้ก็เป็นสัมมาที่1 ของศาสนาครับ  ระดับ 2 นั้นเล่า  ตามรู้ตามเห็นสภาพของสิ่งต่างๆตามภูมิแห่งปัญญาแห่งตนที่ได้ศึกษาตามหลักธรรมแห่งศาสนาอยู่    หรือไม่ก็กำหนดรู้เองตามสภาพแวดล้อมที่เราเผชิญอยู่ ว่าสิ่งใดแปรเปลี่ยนไปไม่คงที่  บังคับไม่ได้  แลปรารถนาสิ่งใดก็ไม่สมปรารถนา  ประสพต่อสิ่งที่ขัดอยู่ในใจเราอยู่เสมอๆมา  จนต้องดิ้นรนแสวงหาทางออกจากสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอมา  อันนี้เป็นความเ็ห็นในการกำหนดรู้ในสิ่งที่เรารู้สึกอึดอัดและอัดอั่นตันใจ ในบางครั้งก็มีคนคิดอยากตัดช่องน้อยเฉพาะตนเหมือนกัน  เพราะเหนื่อยหน่ายในความเครียดทั้งปวง (ทุกข์ ) อันนี้เป็นสัมมาระดับ 2  ส่วนระดับ 3 นั้นเป็นการตามรู้ตามเห็นแห่่งเหตุเกิดทุกข์ทั้งปวง  เมื่อเราเข้าใจในเหตุแห่งการเกิดทั้งหลายทั้งปวงอันสูงสุด  วิถีทางอันถูกต้องต่างๆจะค่อยๆแจ่มชัดขึ้นเรื่อยเองตามธรรมชาติ  ส่วนบทบัญญัติแห่งสมมุติทั้งหลาย  จะกระจ่างเองเมื่อใดเราเข้าใจต่อต้นตอของเหตุเกิดทุกข์ทั้วปวงอย่างแจ่มแจ้งตาม ปฎิจสมุปบาท  คนทุกคนที่เดินในทางๆนี้หรือทางแห่งธรรม  ล้วนแล้วแต่มีจุดประสงค์อย่างเดียวกัน  จะต่างกันก็แค่วืถีแห่งคำสอนของครูอาจารย์และแนวทางในการปฎิบัติ  ทางๆใดที่ไม่สอนให้เราก้าวไปจนถึงที่สุดแห่งกองทุกข์  ทางนั้นก็เป็นสัมมาต่างระดับก็เท่านั้นเอง  ต่างก็อยู่ในบันไดคนละขั่นในทางๆเดินเดียวกัน  กระผมเองก็เป็นลูกหลานตถาคต...ไฉนเลยจะกล้ากล่าวตู่  พุทธวัจนะของพ่อได้  ศาสน์แห่งการไม่ยอมหลับแม้แต่ในคำกล่าวขานทั้งปวง  ก็เห็นจะมีแค่ศาสน์นี้เท่านั้นและครับท่านทั้งหลาย   ขอขอบคุณในความห่วงใยจากท่านเกรียติคุณ     ไม่ต้องห่วงผมนะครับ   คำว่ามีกับไม่มีมันต่างกันโดยสิ้นเชิง  แต่คำว่าไม่มีในความหมายของผมนั้นผมจะไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนแน่นอน  รับรองครับทุกๆถ้อยคำที่ท่านทั้งหลายเป็นห่วงผมๆจะเก็บไปพิจารนาเพื่อประโยนช์ของผมและคนรอบข้างครับ..สัมมาทิฎฐิ....

กุศลอันสูงสุด  คือความที่เป็นอิสระในตัวของมันเอง  ไม่อิงและไม่อ้างอิงในกระบวนการใดๆในชีวิต  อันนี้คือกุศลอันสูงสุด  ด้วยความเป็นจริงไม่มีสิ่งที่เราต้องดับมัน  แลไม่มีสิ่งๆใดเลยที่เราต้องบรรลุถึงอะไร และไม่มีใครเลยที่ต้องทำอะไรเพื่อให้พ้นหรือรอดพ้น  นั้นคือธรรมชาติเดิมแท้แห่งชีวิต ( ที่ทุกข์ก็เเพราะความคิดและเบื้องหลังของความคิดทั้งนั้น )  จะธรรม หรือโลก  ก็เพราะความคิด  (และที่มีนั่นมีนี่ก็เพราะความคิด  และเบื่องหลังของความคิดทั้งนั้น) ..เมื่อใดตื่นและลืมตาเห็นจริงต่อธรรมชาติเดิมแท้ของชีวิต  มันก็ไม่มีสิ่งใดเลยที่เราต้องทำ  และคิดมากอีกต่อไป...จิตหนึ่งนี้เท่านั้นที่เป็นพุทธ.....ไม่มีแตกต่างระหว่างพุทธะกับสัตว์โลกทั้งหลาย  เพียงแต่สัตว์โลกทั้งหลายไปยึดมั่นต่อรูปธรรมต่างๆเสีย  และเพราะเหตุนั้น  เขาจึงแสวงหาพุทธภาวะจากภายนอก  การแสวงหาของสัตว์เหล่านั้นนั่นเองทำให้เขาพลาดจากพุทธภาวะ  การทำเช่นนั้นเท่ากับการใช้สื่งที่เป็นพุทธะให้เที่ยวแสวงหาพุทธะ  และการใช้จิตให้เที่ยวจับฉวยจิต  แม้ว่าเขาเหล่านั้นจะได้พยายามจนสุดความสามารถของเขาอยู่ตั้งกัปหนึ่งเต็มๆ  เขาก็จะไม่สามารถลุถึงพุทธภาวะนั้นได้เลย  เขาไม่รู้ว่า  ถ้าเขาเองเพียงแต่หยุดความคิดปรุงแต่ง  และหมดความกระวนกระวายเพราะการแสวงหาเสียเท่านั้น  พุทธะก็จะปรากฎตรงหน้าเขา  เพราะว่าจิตนี้คือพุทธะนั้นเอง  และพุทธะก็คือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายทั้งปวงนั่นเอง  สิ่งสิ่งนี้เมื้อปรากฎกอยู่ที่สามัญสัตว์  จะเป็นสิ่งเล็กน้อยก็หาไม่  และเมื่อปรากฎอยู่ที่พระพุทธะเจ้าทั้งหลายจะเป็นสิ่งใหญ่หลวงก็หาไม่  สำหรับการบำเพ็ญปารมิตาทั้งหกก็ดี  การบำเพ็ญข้อวัตรปฎิบัติคล้ายๆกันอีกเป็นจำนวนมากก็ดี หรือการได้บุญมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนจำนวนเม็ดทรายในแม่นำ้ำคงคาก็ดีเหล่านี้นั้น จงคิดดูเถิด เมื่อเราเป็นผู้สมบูรณ์โดยสัจจะพื้นฐานในทุกๆกรณีอยู่แล้ว คือเป็นจิตหนึ่ง หรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพุทธะทั้งหลายอยู่แล้ว เราก็ไม่ควรพยามจะเพิ่มเติมอะไรได้แก่สิ่งที่สมบูรณ์อยู่แล้วนั้นด้วยการบำเพ็ญวัตรปฏิบัติต่างๆซึงไร้ความหมายเหล่านั้นไม่ใช่หรือ  เมื่อไรโอกาศอำนวยให้ทำก็ทำมันไป  และเมื่อโอกาสผ่านไปแล้ว  อยู่เฉยๆก็แล้วกัน
     ถ้าเรายังไม่เห็นตระหนักอย่างเด็ดขาดลงไปว่า  จิตนั้นคือพุทธก็ดี  และถ้าเรายังยึดมั่นถือมั่นในรูปธรรมต่างๆก็ดี  แนวความคิดของเราก็ยังคงผิดพลาดอยู่  และไม่เข้าร่องเข้ารอยกันกับทางโน้นเสียเลย  จิตหนึ่งเท่านั้นที่เป็นพุทธะ  ดังคำตรัสที่ว่า  ผู้ใดเห็นจิต  ผู้นั้นเห็นเรา  ผู้ใดเห็นปฎิจจสมุปบาท  ผู้นั้นเห็นธรรม  ผู้นั้นเห็นตถาคต.....ธรรมชาติเดิมแท้แห่งชีวิต.....ไม่เป็นของสั้นหรือของยาว  มันไม่ใช่สีเขียวหรือเหลือง  มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกหรือผิด  มันไม่ใช่ธรรมหรือกิเลส  มันมิได้เกิดหรือว่าดับสูญ  และมันไม่ถูกกักขังโดยประการใดๆ  จึงไม่จำเป็นที่เราต้องปลดปล่อยมันให้เป็นอิสระ.........สัมมาทิฎฐิ.........

สันทิฎฐิโก...แปลว่า...เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฎิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง
อะกาลิโก...แปลว่า...เป็นสิ่งที่ปฎิบัติได้และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล
เอหิปัสสิโก...แปลว่า...เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกับผู้อื่นว่า,ท่านจงมาดูเถิด:
โอปะนะยิโก...แปลว่า...เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
ปัจจัตตัง  เวทิตัพโพ  วิญญูหิ...แปลว่า...เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน
ตะมะหัง   ธัมมัง   อะภิปูขะยามิ...แปลว่า...ข้าพเจ้าบูชาอย่างยิ่ง  เฉพาะพระธรรมนั้น...ตะมะหัง  ธัมมัง  สิระสา  นะมามิ...ข้าพระเจ้าน้อบน้อมพระธรรมนั้นด้วยเศียรเกล้า......สัมมาทิฎฐิ.....