สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

มาอีกแล้วแนวทางที่ไม่เหมือนใครแต่สงบได้ด้วยตัวเราที่เข้าใจตามมุมมองตามธรรมชาติแท้  84000พระธรรมขันธ์  84000คุรุคณาจารย์  8400ผู่รู้ทั้งหลาย  84000ตำราเรียน  84000ทิฎฐิ  ทางใดเล่าจะตอบสนองเราในปัจจุบันได้  ที่เราจะผ่อนคลายความวิตกกังวลลงได้  ซึ่งเป็นเป้าหมายของพระพุทธศาสนา  บางบุคลอาจอาศัยศีลสังวรณ์  ทานสังวรณ์  เพื่อให้ความรู้สึกของเราได้ผ่อนคลายไปในทิศทางที่ดี  เรียกว่าบุญที่เกิดจากศีลจากทาน  ก็เป็นตัวระงับความกังวลลงได้ตามระดับของการกระทำมากน้อยเมื่อเราระลึกถึง  ความละอายต่อบาป ความกรงกลัวต่อบาปนั้น  จำเป็นต้องดำรงค์อยู่คู่สังคมของมวลมนุษย์  เพราะเราจะมีชีวิตอยู่กับสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยการเบียดเบียนด้้วยกายวาใจไม่ได้  เพราะเราไม่สามารถจะวางใจได้เลยกับคนรอบข้าง  ทุกอย่างก็จะเต็มไปด้วยความหวาดระแวง(ทุกข์ล้วนๆ)  ..ตั้งมากมายมุมมองเหลือเกิน  แล้วเราจะทำอย่างไร  จะเชื่อไปในทิศทางและแนวทางไหนดี  ตื่นเถิดชาวพุทธ  ประตูแห่งนั้นยังคอยเราอยู่  เพียงแค่มีกัลญาณมิตรที่ดี  แล้วกล้าที่จะคิดตามเปิดมุมมองของเราอย่างไม่ต้องกลัว  ลืมพิธีกรรมที่เราเคยเชื่อว่าอย่างนั้นเป็นจริงและเป็นจริงๆ  พิสูทธิ์กันในประจุบันชาติว่านิพพานนั้นจับต้องได้ขณะที่เรามีชีวิตอยู่  สงบอย่างที่เราสงบตามธรรมชาติที่เป็นจริง  ความรู้ที่จริงไม่ต้องให้ใครรับรอง  และเราจะบอกใครก็ไม่ได้  เพราะอารมณ์ความรู้สึกแต่ละคนไม่เหมือนกัน  หนังสือตัวเดียวกัน  อ่านเหมือนกัน  รู้เหมือนกัน  แต่จินตนาการซาบซึ่งต่างกัน...สัมมาทิฎฐิ...ดึกซักหน่อยจะมาใหม่...อิๆๆ

ดีใจที่เห็นท่านทั้งหลายเปิดอ่าน  จิรักหรือจิหลอกอันนี้บ่หู้  แต่ก็ดีใจครับ  ชีวิตคนเราบางครั้งก็ไม่รู้หรอกว่าเกิดมาเพื่อประโยชน์อันใด  แม้แต่การดำรงค์ชีพอยู่ไปวันๆ  ก็ไม่รู้ว่าเราจะทำไปเพื่ออะไร  ถ้าหากไม่ประสพกับสิ่งที่รักที่พอใจบ้าง  หรือประสพกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจบ้าง  หรือว่าสมปารถนาบ้างไม่สมปารถนาบ้าง  ชีวิตก็จะไม่มีรสชาติหรือจิตนาการอะไรเลย   มันก็ดีเหมือนกันนะครับพี่น้อง  ถ้าหากสัมปฤดีไม่มี  จะได้ไม่รู้ร้อนรูร้หนาว  ไม่มีฝนตกไม่มีแดดออก  ไม่มีดีไม่มีชั่ว  ไม่มีถูกไม่มีผิด  ไม่มีการกระทำที่ถูกต้องและไม่ถูกต้อง  ไม่มีเสื้อแดงและเสื้อเหลืองหรือเสื้อหลากสี  ไม่มีสัมปฤดีมันก็เป็นธรรมชาติล้วนๆ  ก็ดีเหมือนกันนะครับ  บางครั้งคนเราก็ไม่รู้จะคิดอะไรไปมากมายเนาะ  เกิดมาคงอยู่บนโลกกลมๆใบนี่ไม่นานก็ต้องตายสิ้นฤทธิ์แล้ว  โลกกลมๆที่ลอยคว้างอยู่กลางอวกาศ  เราจะเป็นผู้วิเศษมาจากใหนหนอ  หมู  หมา  กา  ไก่  และสัตว์ทั้งหลาย...มยุษย์ด้วย...  มันจะต่างกันอะไร  อย่างเก่งก็แค่มุมมอง  หรือทิฎฐิอุปโหลกสัมคัญไปเอง  360องศา  ก็เริ่มจาก 0 เวียนบรรจบ  จะกี่ลิ๊ปดาก็แค่ปลีกย่อย....สัมมาทิฎฐิ...

ไม่ต้องการจะได้อะไรหรอกครับ  จากการแสดงความคิดเห็นทุกๆครั้งในเว็บไชด์นี้  แต่เราเป็นชาวพุทธที่ศึกษา และค้นข้วา และปฎิบัติธรรมในพุทธศาสนา  20 กว่าปีแล้ว  เราก็ซาบซึ่งในพระมหาการุณา และพระเมตตา  ในพุทธองค์  แต่เราก็ไม่อยากเห็น  ศาสน์ที่เป็นประโยชน์ต่อสัตว์โลก ต้องกลายเป็นศาสน์ที่มีแต่ความยึดในทิฎฐิและในรูปแบปต่าง  จนยากที่จะแยกแยะครับ  ว่าอันไหนเหมาะหรือไม่เหมาะ  ในการปฎิบัติ   ตามแบบของผมแล้ว  ในครั้งแรกผมเริ่มต้นที่ๆศัทธาตามหลักของประเพณี  เชื่อว่าลูกผู้ชายนั้นต้องบวชให้พ่อแม่ก่อน ที่เราจะแต่งงานครับ  (17ปีเริ่มเหมือนท่านMAN123ครับ)  จากนั้นได้บวชแบบชาวบ้านๆทั่วไปแหละครับ...ครั้นบวชแล้วได้อ่านหนังสือ  ของ ปุ่น  จงขประเสิรฐิ์  เกิดศัทธาในแง่มุมต่างๆของชีวิตและสงสัย  จึงตามศึกษาและเริ่มปฎิบัติเอาจริงเพื่อลองของตามกำลังศัทธาด้วยเหตุผล  ผมไม่ทิ่งพระไตรปิฎก  และคำสอนของอาจารย์  แต่ก็ไม่เชื่ออะไรง่ายๆเปรียบเทียบกันตลอดมา  อนาปาณสติเป็นหลักสมาธิที่ถูกต้อง  ปฎิจสมุปบาทเป็นหลักแห่งปัญญา  สองสิ่งต้องสอดคล้องกันเป็นลำดับในหลักการปฎิบัติ  รู้เหตุทั้งปวงเป็นเหตุเกิด  และรู้เหตุทั้งปวงเป็นเหตุดับ (ปัญญา) แนวทางปฎิบัติจะไม่เอนเีอียง  ใจเราจะมีปุจฉา วิฉัจสนา อยู่ตลอด  นรกสวรรค์เรารู้เอง  ถูกผิดเรารู้เอง อัตโนมัติ  ทุกข์เพิ่ม หรือทุกข์ลด  หรือทุกข์ดับ  เราก็รู้  ไม่สามารถโกหกตัวเองได้ดอกครับ  (ออกจากโลกได้โดยธรรม  ก็ชงักงันโดยธรรม  กว่าจะแจ้งก็ลืมตัวไปตั้งนาน).....สัมมาทิฎฐิ.....

บ่เป็นหยั๋งดอก...สำหรับฅนว่างงานก็ต้องคิดมากเป็นธรรมดาปรกติ...ก็ต้องคิดๆๆๆๆๆๆ...ปรกติสำหรับฅนว่างงานครับ...ฅนมีงานทำ...ก็ต้องทำงาน ทำงานๆๆๆๆๆๆๆ...ไปจนกว่าจะเสร็จงานครับ...แม่นบ่...มันบ่ใช่เรื่องยากหรือง่ายดอก...มีทางให้เราเดินเราก็ต้องเดินตามทาง...เหนื่อยเราก็พัก  หายเหนื่อยเราก็ไปต่อ  ในขณะที่เดินผ่าน  มองเห็นสิ่งรอบข้างผ่านหูผ่านตา  ก็อย่าคิดไปวิตกวิจารณ์มันมาก  ถึงวิตกวิจาณ์บ้างก็เก็บเอาสิ่ที่เป็นประโยชน์ไปเพื่อประโยนช์ของชีวิตเรา  มันจะทำให้เราเข้าใจในชีวิตที่แท้จริงได้  และเกิดประโยนช์ต่อชีวิตที่แท้จริงๆของเรา  ทางออกและทางรอด  ก็ใกล้เข้ามา  บางครั้งใช้ศ้พท์ของตำรามากมันก็เหมือนขี้โม้  ใช้ธรรมดาบ้างก็ดีนะ  จะได้แปลง่ายๆหน่อย แม่นบ่  ในยามหลับก็ฝันไปเรื่อยๆ  ตื่นเต้นบ้างไม่ตื่นเต้นบ้าง  พอลืมตาตื่น  ก็คิดต่อว่าฝันเรื่องนี้เป็นจริงบ้างหนอเรื่องนั้นไม่เป็นจิรงบ้างหนอ  เอ๋าหลับก็ฝันตื่นมาก็ยังฝันต่ออีก  ไม่รู้จะฝันไปถึงใหน  คนเขียนก็บ้า  คนเปิดอ่านก็บ้า  มันก็บ้าพอๆกัน  ( แต่เราก็ไม่รู้ตัวหรอกครับว่าบ้าอยู่ )  ฝันดีทุกท่านครับเพื่อนร่วมทาง.....สัมมาทิฎฐิ.....

ครับเป็นเรื่่องจริงในชีวิต...ที่มนุษย์เราทั้งหลาย.ทุกๆชีวิตต้องดิ้นรนหาทางออกให้กับชีวิตจริงๆ.ไม่ว่าจะมีชีวิตจะเป็นอยู่อย่างชาวโลก.หรือชาวธรรม.หรือชนชาติใดศาสนาใด.พุทธ.อิศลาม.ซิก.คริส.ฮินดู.และต่างๆ.ที่เป็นบุคลธรรมดา.และที่เป็นบุคลในฝ่ายธรรมต่างๆตามศาสนา.ุทกชีวิตต่างดิ้นรนเพื่อหาทางออกทางรอดพ้ินในชีวิตทั้งนั้น..รอดพ้นก็มี2ทาง...1ทางกายต่างๆ...2ทางใจต่างๆ...ไหนทางจะแสวงหาทรัพย์.หาเกีรยติ.หารถ.หาบ้าน.หาอะก็ไรตามที่ปรารถนาในความรู้สึกที่มีในขณะนั้นๆที่เรากำลังดำรงค์ชีวิตอยู่..ทางของสมหวังบ้างและทางที่ไม่สมหวังบ้าง..ทุกชีวิตต่างก็ดิ้นรนเหืมอนกัน..ใช่หรือเปล่าครับท่านทั้งหลาย...แม้แต่.สัตว์เดรฉาน.แม้แต่รูปของวิญญาณที่อยู่ตามภพต่างๆ...กามมาวจร..รูปาวจร...อรูปาวจร...เหมือนกันและครับ...ทุกชีวิตต้องดิ้นรนหาทางรอดทางออก...โลกกลมๆใบนี้ที่ลอยคว้างกลางอวกาศ..ใครเล่าที่สำคัญ..ใครเล่าที่เป็นจริง...และเหตุผลต่างๆใครเล่าที่เป็นจริง...ลองหลับตามโนภาพดูซิครับ..อดีต..อนาคต..ปัจุบัน..และอารมณ์ที่เราจินตนาการตามจิตสำนึกและความรู้สึกของเราที่ได้เรียนรู้มา..ที่เหนือกว่านั้นมันเป็นความเชื่อ..บางครั้งพิสูทธิ์ได(พุทธศาสนา)บางครั้งพิสูทธิ์ไม่ได้(เป็นไสยะ)และบ้างครั้งก็เป็นความเชื่อตามจินตนาการที่เชื่อว่าอย่างนั้นเป็นจริงและอย่างนั้นไม่เป็นจริง......ความรู้และความเข้าใจในลักษณะของที่ชีวิตเป็นอยู่อย่างแท้จริงตามธรรมชาติ...จะช่วยให้เราหายสงสัย...และคลายความวิตกกังวลลงได้ตามลำดับ...ตามสภาวะที่รู้อย่างแท้จริง...นั้นแหละครับเป็นทางออกที่แท้จริงของชีวิต...อนิจจัง...ทุกข์ขัง...อนัตตา...สูญญตา...ตถตา...อิทัปปัจจยตา....ภาษาบัญญัติเหล่านี้เป็นจริงตามธรรมชาติที่วิปัจสนาแลปุจฉา...มันวิถีแห่งเหตุผลที่เป็นนัยยะแห่งความคิดเห็นที่ถูกต้องที่จำเป็นมนุษย์ทุกบุคลต้องมี.....ยิ่งเกี่ยวเนื่องกับสภาวะของความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวันของมนุษย์ทุกวันนี้....คนเราทุกวันนี้ต้องดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอดจากความที่ไม่มี...จากความเป็นด้อยต่าง...เพื่อให้เรามีอยู่...และมีกิน...ไม่เป็นด้อยกว่าใครๆ...แสวงหาความเป็นเลิศในสิ่งต่างๆ...สมปรารถนาก็ดีไป...ไม่สมปรารถนาก็ทุกข์ไป...มี่ความหวาดกลัวไปต่างนาๆ...หาทางออกด้วยวิธีการต่างนาๆ...ทางๆใหนเล่าที่จะสมปรารถนา....ความเข้าใจตามความเป็นจริงของธรรมชาติอย่างแท้จริง....แล้วทำใจให้ปลงซะ...ทางนี้...ทางเดียวเท่านั้นที่จะช่วยท่านรอดจากความหวาดกลัวและวิตกกังวลต่างๆนาๆได้...นัตถิสันติ ปรังสุขขัง...สุขอื่นยิ่งกว่าการปลงได้ทำใจได้..สงบ..นั้นไม่มี....สัมมาทิฎฐิ.....

เขียนเรื่องหนักหัวสมองมากก็น่าเบื่อสำหรับสังคมมนุษย์ทุกวันนี้....พูดกับเด็กบ้างวัยรุ่นบ้าง  แม้แต่ผู้มีอายุก็เหอะ  พูดถึงวัดเขาก็เบื่อวัดเบื่อศาสนากันเต็มทน  แถมเขาถกเราอีก  เขามองว่าการปฎิบัติธรรมนั้นต้องเข้าวัด  ถือศีล  นุ่งขาวห่มขาว  มันช่างไม่สอดคล้องกับโลกที่กำลังวิวัฒนาการเลย  ทุกตนก็เบื่อพูดคุยเรื่องธรรมมะกันหมดเลย  ครั้นชาวธรรมพอพูดคุยก็ถกเถียงกันเรื่องแนวทางของการปฎิบัติ  ทางของเธอถูก  ทางของฉันผิด  ทางของเธอไม่เคร่งทางของฉันเคร่งกว่า  ทุกวันนี้ทางของโลกกับทางของธรรมแทบจะไปด้วยกันไม่ได้เลย  ต้องแยกทางกันเดิน  พอพูดถึงเรื่องโลก  ก็ต้องพูดว่า  สาวคนไหนสวย หนังเรื่องไหนดี ดาราคนไหนหน้ารัก รถคันไหนดีกว่ากัน บ้านหลังไหนจะหะหรูหะหรามากกว่ากัน  หรือโทรศัพท์เครื่องไหนจะใช้3Gไวไฟ  มีไวเล็ท  แต่มันก็เป็นเรื่องปรกติของชาวโลกนะครับ  แต่ชาวธรรมซิก็เป็นเอากับเขาด้วย  พอคุยเรื่องธรรมก็แบ่งครูบาอาจารย์กันแล้ว โดยที่ไม่ใคร่ครวญ  พอบอกทางบุญก้อ้างแต่สวรรค์.....โลกเปลี่ยน วันเวลาเปลี่ยน คำแปลก็เปลี่ยน ใจคนเราก็เปลี่ยนไปตามสถานะภาพแวดล้อม...ทางคู่ขนานของธรรมกับโลกที่ไปกันได้  ทำไมไม่ใช้ธรรมมะแบบมุมมอง (การที่เราเข้าใจอย่างแท้จริงในชีวิตตามธรรมชาติ  แม้จะไม่รู้ธรรมมะเลย  มันก็คือธรรมที่แท้จริง )  จะมีชีวิตอยู่อย่างไร  สถานภาพแบบไหน  การงานอย่างไรก็ใช้ได้  ถ้าธรรมมะเป็นอย่างนี้มันคงไม่หน้าเบื่อ  เด็กก็ทำผู้ใหญ่ก็ปฎิบัติ  ไม่ต้องคิดว่าพอพูดถึงเรื่องธรรมมะต้องแบ่งออกเป็นสองทางเดิน  หรือปฎิบัติธรรม  ตามแนวทางอาจารย์สอนแล้วมันขัดต่อหลักการในชีวิตของการทำงาน  มัวแต่กำหนด  สมองก็ไม่แล่นในสายงาน  เจ้านายก็บ่นว่าปึก  เพราะเอาแต่กำหนด  ถ้าไม่กำหนดมันก็ลืมจริงมัยครับ  ถ้าเรามีสติในกายยาววาหนาคืบอยู่  กำหนดอยู่กับสิ่งที่เราสำผัสในปัจุบัน  สมองของท่านก็จะไม่ทำงานในงาน  มันจะทึนทึกอยู่อย่างนั้น  หรืทำมากๆท่านก็จะอยากออกบวชซะเป็นงั้นไป  ไม่สอดคล้องกับโลกใบใหม่ของคนสู้ชีวิตเลย  ทำงานไปด้วย  ปฏิบัติธรรมไปด้วย  แค่ถนอมในมุมมอง  สมองก็แล่นในงาน  เพราะงานมันก็เป็นธรรมชาติชนิดหนึ่งของกฎกติกาในสมมุติฐานทั้งปวง  ใช้สมองคิดๆๆๆๆในงาน  แต่เราก็สามรถหยุดมันได้  โดยที่มีมุมมองที่รู้จริง  มันจะไม่เป็นประโยน์ในชีวิตมากกว่าหรือครับท่าน  แค่ทำความเข้าใจให้แจ่มแจ้งในชีวิตที่แท้จริงเหอะ  ทางออกทั้งหลายท่านก็จะเจอมันแล้ว  ไม่ต้องฆ่ากันแค่ผัวบอกเลิกเมียๆบอกเลิกผัว  ไม่ต้องทำร้ายตัวเองโดยการฆ่าตัวตาย  ไม่ต้องเสียใจเมื่อเงินเดือนไม่ขึ้น ตำแหน่งไม่เจริญก้าวหน้า  ทุกอย่างจะหยุดได้เพียงแค่มุมมองที่เปลี่ยนไป  ในการที่เราเข้าใจในชีวิตที่แท้จริงอยางซาบซึ่่งตามธรรมชาติ...ด้วยวงจรของปฎิจสมุปบาท...ธรรมจะคู่ขนานกับโลก..ทุกอย่างจะไม่หน้าเบื่อ และแล่นไปบนเส้นทางๆแห่งชีวิตได้โดยสวัสดี....เหนื่อยเราก็พัก...หายเหนื่อยเราก็เดินต่อ....สัมมาทิฎฐิ....

กราบขออภัยท่านทั้งหลายที่รบกวนท่านโดยกระทู้ธรรมต่างๆ  กระผมก็เพียงแค่หวังในทางโพธิสัตว์ธรรมก็เท่านั้น  ไม่มีเจตนาอื่นใดดอก  10กระทู้ที่เขียน  กับ 1 คนที่เข้าใจ  ก็เป็นบุญของกระผมแล้ว..........จิตหนึ่งนี้เท่านั้นที่เป็นพุทธ.....ไม่มีแตกต่างระหว่างพุทธะกับสัตว์โลกทั้งหลาย  เพียงแต่สัตว์โลกทั้งหลายไปยึดมั่นต่อรูปธรรมต่างๆเสีย  และเพราะเหตุนั้น  เขาจึงแสวงหาพุทธภาวะจากภายนอก  การแสวงหาของสัตว์เหล่านั้นนั่นเองทำให้เขาพลาดจากพุทธภาวะ  การทำเช่นนั้นเท่ากับการใช้สื่งที่เป็นพุทธะให้เที่ยวแสวงหาพุทธะ  และการใช้จิตให้เที่ยวจับฉวยจิต  แม้ว่าเขาเหล่านั้นจะได้พยายามจนสุดความสามารถของเขาอยู่ตั้งกัปหนึ่งเต็มๆ  เขาก็จะไม่สามารถลุถึงพุทธภาวะนั้นได้เลย  เขาไม่รู้ว่า  ถ้าเขาเองเพียงแต่หยุดความคิดปรุงแต่ง  และหมดความกระวนกระวายเพราะการแสวงหาเสียเท่านั้น  พุทธะก็จะปรากฎตรงหน้าเขา  เพราะว่าจิตนี้คือพุทธะนั้นเอง  และพุทธะก็คือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายทั้งปวงนั่นเอง  สิ่งสิ่งนี้เมื้อปรากฎกอยู่ที่สามัญสัตว์  จะเป็นสิ่งเล็กน้อยก็หาไม่  และเมื่อปรากฎอยู่ที่พระพุทธะเจ้าทั้งหลายจะเป็นสิ่งใหญ่หลวงก็หาไม่  สำหรับการบำเพ็ญปารมิตาทั้งหกก็ดี  การบำเพ็ญข้อวัตรปฎิบัติคล้ายๆกันอีกเป็นจำนวนมากก็ดี หรือการได้บุญมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนจำนวนเม็ดทรายในแม่นำ้ำคงคาก็ดีเหล่านี้นั้น จงคิดดูเถิด เมื่อเราเป็นผู้สมบูรณ์โดยสัจจะพื้นฐานในทุกๆกรณีอยู่แล้ว คือเป็นจิตหนึ่ง หรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพุทธะทั้งหลายอยู่แล้ว เราก็ไม่ควรพยามจะเพิ่มเติมอะไรได้แก่สิ่งที่สมบูรณ์อยู่แล้วนั้นด้วยการบำเพ็ญวัตรปฏิบัติต่างๆซึงไร้ความหมายเหล่านั้นไม่ใช่หรือ  เมื่อไรโอกาศอำนวยให้ทำก็ทำมันไป  และเมื่อโอกาสผ่านไปแล้ว  อยู่เฉยๆก็แล้วกัน
     ถ้าเรายังไม่เห็นตระหนักอย่างเด็ดขาดลงไปว่า  จิตนั้นคือพุทธก็ดี  และถ้าเรายังยึดมั่นถือมั่นในรูปธรรมต่างๆก็ดี  แนวความคิดของเราก็ยังคงผิดพลาดอยู่  และไม่เข้าร่องเข้ารอยกันกับทางโน้นเสียเลย  จิตหนึ่งเท่านั้นที่เป็นพุทธะ  ดังคำตรัสที่ว่า  ผู้ใดเห็นจิต  ผู้นั้นเห็นเรา  ผู้ใดเห็นปฎิจจสมุปบาท  ผู้นั้นเห็นธรรม  ผู้นั้นเห็นตถาคต...........ที่มา-หนังสือจิตคือพุทธะและมรรคปฎิปทา...เรียบเรียงโดย  พระราชวุฒาจารย์  (หลวงปู่ดูลย์  อตุโล ).....วัดบูรพาราม.................สัมมาทิฎฐิ.........