สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

(ทุกท่านต้องระวังเมื่อเปิดอ่าน และแปลในความหมาย)...ว่าด้วยความไม่มีอะไร...คนที่มีในความหวังทั้งหลายไม่ควรอ่าน และไม่ควรแปลความหมาย...ของคำๆว่าความไ่ม่มีอะไร  ด้วยเหตุแห่งมุมมองของตนเอง  ถ้าจะแปลก็ขอให้คิดมากๆ  และวางใจให้เป็นกลางๆซะก่อน (แล้วจะหาว่าไม่เตือน) ...........ในความหมายของคำไม่มีอะไรทั้งหลาย  สิ่งที่หน้าเศร้าที่สุดก็คือความไ่ม่มีนี้แหละ  ในเมื่อมันไม่มีแล้วเราจะทำให้มันมีได้อย่างไร  มันจึงเป็นความหวังและความใฝ่ฝันของมนุษย์ทุกตน  ในขณะที่มันไม่มีก็พยายามอธิบายความมีต่างๆเพื่อให้มันมีให้จงได้  ด้วยมุมมองของเราต่างๆนา  ด้วยการพยายามสร้างแนวความฝันและจินตนาการ  เพื่อปลอบใจตนเองบ้าง และให้กำลังใจผู้อื่นบ้าง  ข้อหลังนี้ไม่ผิดสำหรับมนุษย์ที่ดำรงค์ชีวิตอย่างมนุษย์โลกทั่วไป  เราต้องมีความหวังพร้อมเดินไปกับจินตนาการ  ไม่อย่างงั้น  เราก็เหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำ  จะค่อยๆเหี่ยวเฉาและตายไปในที่สุด  แต่ความมไ่มีอะไรเลยซักอย่างเดียว  แม้แต่จะกล่าวถึงยังไม่มี...มันไม่อาจที่ละเว้นใครๆเลยในโลกนี้และโลกไหนๆ   แม้แต่พระพุทธเจ้าทั้งปวง  และสัตว์โลกทั้งสิ้นก็ไม่ละเว้น  จะกล่าวไปใยเล่าในความหวังทั้งหลาย   สิ่งที่เห็นอยู่ตำตากลับเพิกเฉยและดูถูกประณาม  สิ่งที่เป็นจินตนาการในมโนนึกบวกการกระทำ  กลับสรรญเสริญเยินยอด้วยความกระหยิ่มใจ  ;)ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ   จงคิดดูเถิดมนุย์ทั้งหลาย  ถ้าเรารู้ว่าข้างหน้าเรานั้นที่เต็มไปด้วยความหวังทั้งหลายมันไม่มีอะไร  ในสิ่งที่เราหวังเลย  แม้แต่การดับทุกข์  ท่านจะกล้าคิดเพื่อหวังอยู่หรือเปล่า  หากทำใจยอมรับมันไม่ได้โลกนี้คงโกลาหลแน่นอนเพราะความหมายของคำว่าไม่มีอะไร  จะใคร่ครวญด้วยวิธีไหนก็เชิญเถิดพ่อคุณเอ๋ย  สิ่งที่จะได้นั้นคือ ก็สักแต่ว่า  สิ่งที่ได้แน่นอนคือความเฉยเมยหรือเย็นชา  มีสติก็เพื่อรู้  รู้ก็เพื่อจักประคอง  ประคองเพื่อให้เกิดเป็นความเคยชิน  เคยชินในสิ่งที่รู้  รู้อย่างมีสติก็เท่านั้น  แล้วท่านจะหวังอะไรในปลายทาง  ในเมื่อรู้  ก็แค่รู้ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ.........  สิ่งทีมีรสขม  ย่อมถูกใช้เป็นยาดี
สิ่งที่ฟังแล้วไม่ไพเราะหู นั้นคือคำตักเตือนอันจริงใจของผู้เตือนที่แท้จริง
จากการแก้ไขความผิดให้กลับเป็นถูก  เราย่อมได้รับสติปัญญา
โดยการต่อสู้เพื่อรักษาความผิดของตัวเองเอาไว้  เราย่อมแสดงนิมิตหมายแห่งความมีจิตผิดปรกติออกมา
ผู้ปฎิบัติเพื่อกุศลอันสูงสุด  จะไม่หมิ่นผู้อื่น  ในทุกๆโอกาศที่เขาปฎิบัติอยู่   ไม่ทำลายทางแห่งตนที่กำลังเดินอยู่ ....
 เหมือนสวมใส่รองเท้าฟาง
 แล้วแสวงหาเขากระต่าย  .....สัมามทิฎฐิ.....

 ;)คำว่าไมมีอะไร มันสั่นจริงๆ  ถ้าบอกว่าไม่มีมันก็จบ  ถ้าพูดว่ามี  มันก็เรื่องยาวใช่หรืเปล่าครับพี่น้อง  คิดเล่นๆนะครับวันนี้  อย่าลืมเรื่องผีหลอกละ.....สัมมาทิฎฐิ.....

ความไม่มีอะไร  สำหรับคนธรรมดาๆคๆนหนึ่งที่เขียนหรือพูด  มันอาจจะไม่มีอะไรจริงๆ)  สำหรับคนทั่งหลายที่ไม่มีศัทธา  ที่ฟังหรืออ่านในข้อความ อาจสงสัย และเห็นแย้งอยู่ในใจ( ยิ่งไปกว่านั้น  สำหรับผู้มีปัญญาอันมากมาย  ที่มากด้วยความรู้ด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่.....เขาอาจถกเถียงและพยายามอธิบายความต่างๆว่า  มันมีอย่างนั้นและมันมีอย่างนี้  เพื่อสอน  หรือข่ม  หรือพยายามอะธิบายในมุมมองแห่งความเห็นของเขาที่เขาเห็นต่าง  หรือจะพยายามที่จะแสดงภูมิแห่งตนที่คิดว่าตนนั้นแหละ  มีความรู้  หรือมีความคิดเห็นที่ดีกว่าสำหรับคนธรรมดาๆทั่วไปแล้ว ) ( แต่สำหรับผมแล้ว  คนธรรมดาคนหนึ่งพูดว่าไม่มีอะไร  มันก็ไม่มีอะไรจริงๆตามความใส่ซื่อของของคนธรรมดา)  ไม่น่าจะคิดให้มากไปกว่านั้นอีก.....สัมมาทิฎฐิ......

ครับสำหรับตัวของกระผมเอง  ผมก็ยังตะหนักชัดในความไม่มีอะไรไม่เป็นอะไรแห่่งมุมมองอันถูกต้อง  อันที่เป็นที่สุดของสัมมาทิฎฐิตามหลักการของศาสนาพุทธ  อนิจจังเป็นบทเริ่ม  อนัตตาเป็นบทสุดท้าย  ตามด้วยสูญญตา  และตถตา  ท่านผู้รู้ลองคำนวนตามซิครับ  แล้วมันจะลงเอยแบบใหน  คำว่าไม่มี คำว่าธรรมชาติเดิมแท้  คำว่าจิตหนึ่งคือพุทธะ  มันไม่ใช่ธรรมมะนอกรีตดอก  ในมรรค8 ก็มีบอกอย่างแจ่มแจ้ง  มันเป็นความดันทุรังของผู้ที่มีปัญญาอันน้อยต่างหากที่ไม่ยอมเปิดใจ  และเปิดมุมมอง  ยึดมั่นถือมั่นแต่รูปธรรมทั้งหลายอย่างเหนียวแน่่นโดยไม่ยอมที่จะปล่อยเลย  แม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังบอกอยู่เนืองๆว่า  ( ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา ) แต่ผู้ที่ไม่เคยวางเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว  ก็ยังกล้ากล่าวตู่คำที่พ่อบอก  ....ถ้าอะไรๆๆๆในสิ่งทั้งปวงมันเป็นอนัตตาจริงๆ  แล้วอะไรละที่มันเป็น...อัตตา...ความคิดที่ว่า  การปฎิบัติในศีลหรือ  หรือในการกระทำในทาน  หรือในการปฎิบัติสมาธิ  หรือการทำวิปัสนา  ท่านลองคิดดูเถิด  ถ้าหลักการที่สุดแห่งธรรมที่พระพุทธองค์กล่าว  ( คือ ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา ) แล้วมันไม่เป็นที่สุดแห่งธรรม.....  ใครกันแน่ที่กล้ากล่าวตู่คำของพ่อ  ลองใคร่ครวญดูให้ดี  ///  ความไ่มีอะไรจริงๆตามความเชื่อและมุมมองที่มนุษย์เราควรมี  มันเป็นสิ่งที่พิสูทธิ์ได  เช่นธรรมที่เรากล่าวขานท่องบ่นอยู่...ว่าสันทิฐิโก...เมื่อใดท่านเข้าใจในความอันเป็นที่สุดแห่งอนัตตา  เมื่อนั้นท่านจะเข้าใจในความไม่มีอะรไจริงๆเอง...ที่สุดของการเริ่นต้นในพระพุทธศาสนาก็เริ่มต้นตรงนี้แหละ   เมื่อท่านมีใจตรงนี้แล้ว (กระทำในองค์ประกอบจนถึงที่สุดของอุเบกขาธรรม )เมื่อนั้นท่านจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งในความไม่มีอะไร  มันไม่ใช่ธรรมนอกรีต....ขอนั้งยัน ยืนยัน ว่า ความไม่มีอะไรนี้แหละเป็นที่สุดแห่งธรรม  ...สัมมาทิฎฐิ....

วันนี้ก็เช่นเดียวกันกับเมื่อวาน....สัมมาทิฎฐิ.....

เพราะว่ามันไม่มีอะไร  ก็เลยไม่มีอะไรที่จะเขียน  พอคิดถึงสิ่งนั้นๆหรือสิ่งใดๆ  มันก็ตอบอยู่อย่างเดียวว่าสิ่งเหล่านั้นหรือสิ่งใดๆ  มันไม่ได้มีอยู่จริงหรือเป็นจริงตามความรู้สึกที่สำคัญว่ามีและเป็น (เพราะว่า  ถ้ามันไม่มีอยู่จริงและมันไม่ได้เป็นจริงตามความรู้สึกที่เรามีเราเห็น หรือเราให้ความสำคัญต่อมัน  เราก็เท่ากับหลอกตัวเองให้สำคัญผิดไป  แต่ถ้าไม่รู้มันก็แล้วไป )ที่เขียนนั้นก็พยายามแล้วที่จะอธิบายได้น้อยมากเท่าไหร่  ก็เพราะมันไม่มีอะไรจริงๆ  ก็เลยเขียนได้เท่านี้แหละครับ.....สัมมาทิฎฐิ....

ในสรรพสิ่งทั้งหลายย่อมไม่มีอะไรที่จริงแท้ 
ดังนั้นเราควรเปลื้องตน  ออกเสียจากความคิดเห็น  ถึงความจริงแท้แห่งของวัตถุเหล่านั้น หรือความคิดปรุงแต่งทั้งหลาย
ใครที่เชื่อ  ในความจริงแท้ของวัตถุ  หรือความคิดปรุงแต่ง   ย่อมพันธนาการตัวด้วยความคิดเห็นที่เป็นเช่นนั้นซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งลวง
ใครที่ตระหนักชัดถึงความจริงแท้ในตัวเขาเอง   ย่อมรู้ว่า  ธรรมที่แท้ต้องค้นหาต่างที่กับปรากฎการณ์ที่ผิด
ถ้าจิตของใครถูกพันธนาการไว้ด้วยปรากฎการณ์ที่เป็นความลวงแล้วจะไปหาความจริงแท้ได้ที่ไหน  ในเมื่อปรากฎการณ์ทั้งหลายไม่ใช่ความจริงแท้
สัตว์ทั้งหลายย่อมเคลื่อนไหว   วัตถุทั้งปวงย่อมหยุดนิ่ง   ..ผู้เดินทาง  ควรกำจัดความคิดทั้งมวลเสีย  ความดีก็เป็นเช่นเดียวกับความชั่ว  ธรรมกับโลกก็มีเนื้อหาเช่นเดียว  จะต่างก็แค่ให้ประโยนช์  และให้โทษ  ก็เท่านั้น    บอกแล้วให้ระวังเรื่องของความไม่มีอะไร....สัมมาทิฎฐิ....

ธรรมที่ว่าและกล่าวขานทั้งหลาย  จะเป็นเพียงสพานให้เราอาสัยเพื่อเดินข้ามแม้น้ำ  หรือจะเป็นแค่เพียงเรือที่ให้เรายึดเกาะเพื่อลอยลำในกลางทะเล
ผู้ที่ใคร่ในทางทั้งหลาย ควรที่จะตรึกให้ดี  ในความไม่มีอะรไร  ท่านจะเสียเวลาในการเดินทางในทางๆนี้และเปล่าประโยชน์  ที่จะเดินวนในที่ๆเดิม
วกไปและวนมา  เพียงแค่ท่านยึดมั่นในเรือลำดั่งกล่าว   ถ้าท่านกล้าที่จะคิดเพียงหนึ่งเดียว   สะพานยึดติดกับแผ่นดินสองฝั่ง   เมื่อยืนอยู่ริมฝั่งนี้ก็มองเห็นสะพาน  เมื่อข้ามไปอีกฟากฝั่งก็มองเห็นสะพานเช่นเดียวกัน   จะต่างก็แค่ความรู้สึกที่มองเห็นสะพานอยู่คนละฝั่งทาง   บอกท่านทั้งหลายแล้วว่า  ความไม่มีอะไรมันหน้ากลัว......สัมมาทิฎฐิ......