สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

กลับมาพร้อมกับสิ่งที่มีรสขม  แห่งมุมมอง    ถ้าเราไม่พูด  ไม่เขียน  ไม่แสดงความคิดเห็นของเรา  ใครๆก็จะไม่รู้เราเลย  ว่าเรารู้ หรือไม่รู้  ไม่รู้แล้วนิ้งเฉย  กับรู้แล้วนิ้งเฉย  มันก็ต่างกัน   แต่ธรรมชาติเดิมไม่ต่างกัน รู้กับไม่รู้   แต่เราแสดงออกในความรู้ต่างๆนั้นไม่ผิดดอกครับท่านทั้งหลาย  จะเป็นปัญญาที่ทำให้เราแตกฉานมากขึ้นถ้าเราใส่ใจ  และไม่มั่นคงต่อความสำคัญในความรู้นั้น  เมื่อใคร่ครวญดูดีๆ  มุมมองของเราทั้งหลายนั้นคือตัวปํญหา  และเป็นตัวยุตติปัญหาทั้งปวง  จริงหรือเปล่าครับท่านทั้งหลาย  หากชีวิตนี้ใจนี้  มองทุกสิ่งเป็นปรกติธรรมดา  ทุกอย่างในโลกนี้ก็เป็นปรกติธรรมดา  ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะผิดแปลกในสมมุติบัญญัติที่เราเข้าใจ  แต่ความสงสัยนี้ซิ ทำให้เราสับสนจริงๆ  จึงชอบมองและทำมุมมองของเราให้มองเห็นไปต่างๆนาๆแล้วแต่จะคิดไปใช่หรือเปล่าครับท่าน
ไม่เชื่อท่านลองย้อนคิดถึงในอดีตในวัยแรกเกิดดูซิ.................สัมมาทิฎฐิ...........

วันนี้เป็นวันพระ ขึ้น15 คำ่ เดือน8 เป็นวันพระใหญ่  เช้าวันนี้กระผมไม่ได้ไปทำบุญ ให้ทานที่วัด เพราะติดภาระเรื่องงานบวชหลานชาย  ค่ำลงก็เปิดอ่านบทความธรรมมะ  หลังเสร็จสิ้นในการเขียนข้อความในบทธรรม ก็จะสวดมนต์ไหว้พระและนั้งสมาธิ ตามกิจของความสงบ และปลงต่อไป...................................
เมื่อหวนคิดถึง สิ่งที่พานพบในงานศพ  ก็อดที่จะสังเวชในกระบวนการของความคิดมนุษย์และการกระทำต่างๆของผู้คนที่เราพบเห็น   มันช่างเป็นสิ่งที่หน้าอัศจรรย์ที่มนุษย์เราทั้งหลาย  อาศัยความคิดและความรู้สึกที่ให้มันหันเหไปตามมุมมองที่เป็นเช่นนั้น  ความเป็นจริงในหมู่มนุษย์นั้นมันไม่ได้มีอะไรมากเลย  ถ้าเรามองคนที่นอนตายแล้ว และนอนนิ้งอยู่ในโลงศพ  ความรู้สึกนึกคิดและจินตนาการในขณะที่มีชีวิตอยู่นั้นต่างหาก  ทำให้เกิดความหลากหลายตั้งมากมายก่ายกองจนไม่สามารถบรรยายให้ครบทุกเรื่องได้  แต่พอสิ้นชีวิต จินตนาการต่างๆก็สิ้นสุดยุตติ....มีตัวอย่างที่กระผมเคยเขียนเอาใว้ในบทความของกำลังใจที่ต้องการ.....ที่ว่า....วันนี้กระผมเองได้ไปงาน ฉาปณกิจศพของเพื่อนบ้าน  และไปช่วยงานในด้านต่างๆในงาน  ในขณะที่เดินเลี่ยงออกมาเพื่อพักเหนื่อย  นั้งลงตรงม้านั้งข้างต้นไม้ใหญ่ ใกลักับศาลาธรรมสังเวช  ก็มองดูผู้คนทั้งหลายที่เดินกันขวักไขว่  ในการบริการบ้าง  และแขกผูมาร่วมงาน  บางคนก็เมาเหล้าคุยกันอย่างคึกคนอง  บางคนก็นั้งสงบสำรวม  บางคนก็เดินสูบบุหรี่บางคนก็นอน  ส่วนนายก อบต.  สจ.  สอบต..ผู้ใหญ่บ้าน  ก็แต่งตัวดูดี  และนั้งข้างนอกศาลา อยู่กันเป็นกลุ่มๆสนทนากันไป   ครับความคิดและมุมมองของผู้คนนั้น  ช่างมากมายเหลือเกิน  ร้อยคนก็ร้อยความคิดและร้อยการกระทำ  แต่ใครเล่าจะนั้งมองในโลงศพนั้น  กระผมกวาดสายตาดูแล้วไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว  ทุกคนสาระวนในการสนทนากันทั้งนั้น  อันนี้มิได้ตำหนิใคร  แต่เขียนมาเล่าสู่กันอ่านเล่นๆ  มันเป็นสิ่งที่หน้าสนเท่มากกว่า  ถ้าเรานั้งมองแลพิจารณา  แลเห็นตัวเรา และผู้คนทั้งหลาย ที่มีความหลากหลาย... แล้วก็ผู้ที่นอนนิ่งในโลงศพ  ถูกมัดตราสังข์ด้วยสายสิน  และนอนสงบ  ไม่รู้ร้อนรู้นาวอีกแล้ว  คิดๆดูก็น่าสังเวชในชีวิตของเรานะครับ  ดิ้นรนตั้งมากมายสุดท้ายก็นอนนิ่งเช่นนั้น  สิ่งที่เคยรัก  สิ่งที่เคยหวงแหน  สิ่งที่เคยดิ้นรนตามความปรารถนาแห่งตน  ไม่ว่าจะอะไรใดๆ  ที่ีตนเคยมีและห่วงหา  มาบัดนี้ช่างหน้าสงสารยิ่งนัก  นอนเอกาเดียวดายในกล่องไม้สี่เหลี่ยม  แถมถูกมัดมือมัดเท้า  และไร้ความรู้สึกเหมือนอย่างเช่นเคยที่เคยเป็น  โถ่ๆๆมนุษย์หนอ  .....ความหลากของความคิดที่ได้มาจากการเรียนรู้ตามสภาพแวดล้อม  แปรเปลี่ยนเป็นความสำคัญตนที่ถือมั่นในทิฎฐิและมุมมอง  จนกลายเป็นความหลง  โลดแล่นไปตามจินตนาการที่เคยชิน  บางคนจินตนาการในความคิดของตนเองจนเลยเถิด  ถ้าวันนี้ท่านว่างก็ลองนั้งทบทวนดูซิครับ  ถ้ามยุษย์ไม่มีความรูสึกนึกคิดที่เป็นความจำ  หรือความคิดที่เป็นวิตก และวิจารณ์ และจิตนาการในความรู้สึกนึกคิด  เราจะเป็นสิ่งที่มีชีวิตเป็นอย่างไร ในโลกกลมๆใบนี้ที่ลอยคว้างกลางนภาอากาศที่หาที่สิ้นสุดไม่ได้  เราก็คงเป็นสิ่งที่มีชีวิตชนิดหนึ่งเท่านั้นที่อยู่ในโลกกลมๆใบนี้  ไม่ใช่เพราะความคิดและจินตนาการดอกหรือที่ทำให้มันมีเรื่องตั้งมากมายก่ายกอง  แล้วความคิดและจินตนาการละ  มันคืออะไร  ช่วยตอบหน่อย  ผู้อ่านธรรมมะต้องใช้ปัญญาและวิจารณญาน  รวมด้วยผู้ที่มีธรรมมะในใจต้องใคร่ครวญให้มากตามคำสอนของพ่อ  อย่าใช่มุมมองและความถือมั่นในตนเอง  แปล  พูด  เขียน  จนเลยเถิด  ครูบางคนก็ไม่กล้าที่จะวางปากกาและไมค์โครโฟน  นักรบบางคนก็ไม่กล้าวางดาบและปืน....สัมมาทิฎฐิ....

สวัสดีคะทุกคนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ