สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

บูญที่แท้จริง เกิดจากใจก่อนกระทำใช่หรือไม่ บุญถึงแม้ไม่ได้ไปกระทำด้วยตนเอง ก็ฝากไปทำได้หรือไม่ บุญแม้มิได้กระทำ
และลงแรงแค่โมธนาสาธุอันเกิดจากใจที่เป็นกุศล ก้ได้บุญใช่หรือไม่ ผมเป็นข้าราชการอายุ 53 ปี มีแม่ และพ่อบุญธรรม รวมทั้ง
ครอบครัวที่ต้องดูแล มารดาผมอายุ 70 กว่า พ่อเลี้ยงอายุประมาณ 80 ต้นๆ ด้วยความที่พ่อเลี้ยงดูแลให้การศึกษาและอาชีพการงาน ผมจึงสำนึกในบุญคุณ นำท่านทั้งสองมาดูแลอยู่ด้วยที่อาคารบ้านพักของข้าราชการ อยู่ด้วยกันสามคน มารดาผมชอบทำบุญไปด้วยตนเองทุกครั้ง ส่วนผมทำงานทุกวันเพราะรายจ่ายเยอะ ผมได้พยายามอธิบายกับมารดาว่าอย่าเดินทางไปทำบุญบ่อยเลยอายุมากแล้วมันลำบาก อีกทั้งพ่อเลี้ยงอายุมากแล้วบางที่หลงลืมจะได้คอยช่วยดูแล เพราะผมต้องไปทำงานทุกวัน แก่ก็บอกว่าไม่ได้ไปไหนไปทำบุญ ผมก็บอกมารดาว่า แม่ก็ฝากเขาก้ได้ แค่แม่คิดแม่ก็ได้บุญแล้ว แต่การที่แม่ไปมันทำให้คนที่อยู่ข้างหลังมีทุกข์ กอร์ปกับผมต้องทำงานทุกวัน ซึ่งที่จริงผมหยุดก็ได้ แต่ผมรับงานเขาไว้แล้ว และแม่ไม่เคยบอกล่วงหน้า ทั้งที่แก่บอกว่าแก่รับปากเขาไว้ ซึ่งที่จริงปฎิเสธก็ได้แล้วก็ฝากเขาไปทำบุญ ผมเคยบอกแก่ว่า พ่อเลี้ยงเขามีบุญคุณกับเรามากนะ ช่วงปลายชีวิตแก่น่าที่จะถนุถนอมเขา บางครั้งผมเห็นพ่อเลี้ยงแล้วสงสารแก แกไม่มีใครนอกจากพี่น้องแกที่คอยถามไถ่ ผมพยาหาของดีๆ มีคุณภาพมาให้แกทานเสมอ ผมเห็นแล้วอดน้ำตาไหลไม่ได้ ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ก็เหมือนพ่อแท้ๆ ผมก็เลยบอกแม่ไปว่าตามใจแม่เถอแม่อยากทำอะไรก็ทำ แม่ไม่ต้องบอกผมหรอกทุกวันนนี้ผมก็บาปพออยู่แล้ว ที่ต้องคอยปรามแม่บอกแม่ ถึงบ้างครั้งผมยังบอกแม่เลยว่าไปวัดได้อะไรมาบ้างธรรมะสอนอะไรให้แม่บ้าง ผมบอกกับตัวเองว่า พระนอกบ้าน มีหลายคนที่จะไปทำบุญสุนทาน แตะพระในบ้านเล่าจะมีสักกี่คนที่จะใส่ใจหาให้ท่านทาน ผมหาผลไม้ ขนมนมเนยมา หรือได้มาผมไม่ค่อยทานจะเก็บกลับเอามาให้ท่านทั้งสองทานเสมอ ผมอ่อนใจในการขอร้องไม่ให้แม่เดินทางไปทำบุญไกล หรืออย่างน้อยบอกผมล่วงหน้าผม
จะได้ไม่ต้องรับงานเขาไว้ มันเป็นเงินไม่มากมาย แต่มันจำเป็นสำหรับความเปนอยู่ของผม อย่างน้อยรายได้ตัวนี้พอที่จะเป็นค่าอาหารประจำวันของผม เพาระเงินเดือนผมต้องดูแลลูกค่ารถ ค่าข้าวารน้ำไฟอุปกรณืทำความสะอาดในครัวเรือน ผมคดถูกหรือผิด ที่พยายามขอร้องแม่ให้เข้าใจในความรู้สึกของลูกที่มีต่อพ่อและแม่ ผมกลัวบาป แต่หลายครั้งผมอดไม่ได้ที่จะบอกให้เขาใจ แต่ดูเหมือนว่าแม่ผมจะคิดว่า ช่างลูกมัน เดี๋ยวกลับมามันก็เงียบเอง ผมท้อจริงๆครับ ท่านใดมีความรู้ช่วยบอกผมที่เถอะว่า ผมคิดผิดหรือถูก ผมควรทำอย่างไร เพื่อที่จะต้องไม่บาป หายครั้งที่ผมทำไป ผมมานั่งคิดว่าสงสัยตายไปคงตกนรกแน่ๆ อีกอย่างหนึ่ง แม่ผมไปวัด กลับมาแม่มักเอา ขนมทองหยิบ ทองหยอด มาจากวัด ผมถามวาเอามาได้งัย แกบอกว่าพระให้มา ผมบอกว่าถ้าท่านให้แม่ แม่ก็ทานที่วัดให้อิ่ม ไม่ต้องเอากลับมาบ้าน ที่บ้านหาซื้อเอง เอาเก็บไว้ให้กับตนอื่นที่เขายังไม่ได้ทาน อีกอย่างผมกลัวแม่ผมไปเอาของที่พระไม่ได้ให้มา มันจะบาปซิครับ ทุกวันนี้ผมไม่สบายใจเลย เมื่อผมเห็นขมทองหยิบ ทองหยอด ในตู้เย็น ผมไม่กล้าแตะเลยครับ มันยาวหน่อยนะครับ ขอความสว่างด้วยครับ

สาธุ สาธุ สาธุ ขออนุโมทนากับคุณ 1 บาท กล่าวไว้ดีแล้วครับ

ขอเพิ่มเติมนิดนึงนะครับ
คุณลองตามท่านไปดูที่วัดด้วยสิครับ
หยุดงานสัก 1 วัน แล้วลองตามหลังท่านไปดูโดยอาจจะไม่ต้องบอกท่านก็ได้
ลองไปแอบดูคุณแม่คุณทำบุญว่าเป็นอย่างไร อยู่อย่างไร ทำอย่างไร
เมื่อคุณเห็นตามจริงทุกสิ่งทุกอย่างก็จะหมดความอนุมานคาดคะเนสงสัยเอง
การอนุมานเอาโดยไม่รู้จริง ไม่เห็นจริง ไม่ใช่การกระทำด้วยปัญญา เราควรทำให้เห็นจริง รู้ตามจริงจึงจะเกิดผล
ตอนนี้คุณมานั่งอนุมานแล้วก็เป็นทุกข์ อันนี้มันทุกข์เพราะคิด ทั้งๆที่ไม่เห็นตามจริง
เมื่อเห็นตามจริงก่อนแล้ว พบว่ามันเป็นเหมือนที่คุณอนุมานไว้ คุณจึงค่อยเป็นทุกข์แล้วมาคิดหาทางแก้ไข
เมื่อเห็นตามจริงก่อนแล้ว พบว่าสิ่งที่แม่ท่านทำมันประเสริฐ งดงามแล้ว ดีแล้ว คุณต้องควรเจริญตามท่าน
ส่วนเรื่องคุณพ่อคุณ คุณระลึกถึงบุญคุณท่าน รู้บุญคุณท่าน แล้วก็ทำหน้าที่ดูแลให้ดีที่สุด ตอบแทนท่าน อนุเคราะห์ท่าน อันนี้ก็เรียกว่า กตัญญู กตเวที
การอนุโมทนานั้นคุณคิดว่าบุญมันเยอะมากหรืออย่างไร หากคุณคิดว่าการอนุโมทนาบุญนั้นเป็นการปฏิบัติธรรมคุณก็ติดผิดแล้ว
การอนุโมทนานั้น ส่วนหนึงคือมุทิตาจิตยินดีเมื่อเขาพ้นทุกข์ประสบสุข ยินดีเมื่อเขาได้กระทำหรือพบเจอสิ่งที่ดีงามเป็นกุศล
การอนุโมทนาบุญ แต่ไม่สร้างบุญต่อ บาปก็ยังทำอยู่ประจำ ศีลก็ไม่มี ทำสมาธิก็ไม่เคยมันก็ไม่มีประโยชน์ไรๆ
หากคุณทำการอนุโมทนาบุญแก่ผู้อื่นได้ คุณก็ต้องอนุโมทนากับแม่คุณได้ที่ท่านเข้าวัดปฏิบัติธรรม ส่วนท่านทำจริงหรือไม่คุณก็ต้องไปดูเองที่วัด
หากคุณทำการอนุโมทนาบุญแก่ผู้อื่นได้ คุณก็จะต้องมีความคิดดีเป็นกุศล พูดดีเป็นกุศล ทำดีเป็นกุศล ด้วยเช่นกัน
หากคุณทำการอนุโมทนาบุญแก่ผู้อื่นได้ คุณก็ต้องเจริญปฏิบัติใน ศีล พรหมวิหาร๔ ทาน และ สมาธิ ได้ด้วยเช่นกัน

ลองดูครับสุดท้ายก็ขอให้คุณเห็นทุกข์ของตนจากความคิดนั้น แล้วละมันเสียให้ได้นะครับ เพื่อความออกจากทุกข์ที่มีอยู่

อยู่ที่จิตใจล้วนๆ