ดูกรภิกษุทั้งหลาย พึงพิจารณาเห็นในกายว่าไม่งาม มีความสำคัญในอาหารว่าเป็นของปฏิกูล มีความสำคัญในโลกทั้งปวงว่าไม่น่ายินดี พิจารณาเห็นในสังขารทั้งปวงว่าเป็นของไม่เที่ยงอยู่เถิด.
(80.18/690 หรือ 45.12/496 มารตัชชนียสูตร)
*****************
ท่านจงดูร่างกายอันกระสับกระส่าย ไม่สะอาด เป็นของเน่าเปื่อย มีสิ่งโสโครกไหลเข้าออกอยู่ อันหมู่คนเขลาพากันชื่นชมนัก.
(80.41/468 หรือ 45.26/323 กุลลเถรคาถา)
****************
ร่างกายในตัวเรา
คือของเน่าอย่าเมาหลง
อาหารที่กลืนลง
พรุ่งนี้คงถ่ายเป็นมูล
ตื่นเช้าขี้ตาตัน
มีขี้ฟันดันหินปูน
ขี้ไคลปฏิกูล
ก็พอกพูนทุกอณู
ขี้กลากและขี้เกลื้อน
ขี้เล็บเลื่อนเกลื่อนขี้หู
ขี้มูกไม่น่าดู
คอยเช็ดถูอยู่ทุกวัน
ร่างกายคือของเน่า
อย่ามัวเมาเอามาฝัน
แม้เติมเสริมทุกวัน
สุดท้ายนั้นก็พลันเหี่ยว
กรงเล็บแห่งตัณหา
นั้นแน่นหนาสุดแน่นเหนียว
กอดรัดมัดเป็นเกลียว
เข้าคล้องเกี่ยวพันธการ
ความอยากเป็นตัวสร้าง
ผู้ก่อตั้งร่างสังขาร
ขันธ์ห้าอุปาทาน
เข้ายึดมั่นเป็นรูปตน
รูปโฉมจึงโน้มน้าว
ให้หลงเอาเมาสับสน
กิเลสร่ายเวทมนต์
ใช้กายคนเป็นมนตรา
สวยหรูดูเก๋ไก๋
ให้บาดใจจนใฝ่หา
หลงใหลในกายา
เพียงพริบตาระอาเอือม
